سحر خیز مدینه

​#همسرداری  #استاد_علی_اکبر_حسینی  بدگمانی راچگونه درمان کنیم؟ همزمان با حوادثی که در خانه رخ میده، پندارها و گمان‌هایی هم در ظرف ذهن و اندیشه ما پدید میاد. مثلا هنگان ظهر می‌شنویم که درِ خانه رو با عجله می‌کوبند و یا اینکه زنگ‌در خانه مکرر به صدا در‌میاد؛ با وقوع این حادثه، در افراد خانه، گمان‌های گوناگونی پدید میاد. خانم خانه که در انتظار مهمان بوده، گمان می‌کنه که مهمان‌ها آمدند، و به جبران تأخیر و به اشتیاق دیدار، اینچنین بی‌شکیب و بی‌تاب در می‌زنند. مردِ خانه که از پختِ غذای نذری همسایهٔ سر کوچه اطلاع دارد و صبح به هنگام گذر، سلام و تعارفی با او داشته، گمان دیگری می‌برد؛ او فکر می‌کند که از خانهٔ آن همسایه ظرف غذایی آورده‌اند و چون می‌خواهند به خانه‌های همسایه‌های دیگر هم غذا ببرند، این‌طور با‌عجله در می‌زنند. مادربزرگ که مدتی است از بیماری رنج می‌برد و از حال و احوال همسایه‌ها بخوبی خبر دارد، یکباره دلش فرو می‌ریزد و می‌گوید: ای وای! لابد کبری خانم یک طوری شده که این‌طور با عجله در می‌زنند، خدا بیامرزدش! چه زن خوبی بود!... فرزند دوازده سالهٔ خانه هم که سابقهٔ بچه‌های کوچه را می‌داند؛ می‌گوید: فکر کنم بچه‌ها هستند و توپشان را می‌خواهند... هر یک‌ گمانی می‌برند...  #پرسش این است: که چرا با یک اتفاق معین، در افراد مختلف، گمان‌های گوناگونی پدید میاد؟  #پاسخ اینه که، این پندارها و گمان‌ها، به اختلاف حالات روحی و به اختلاف تجربه‌ها و آگاهی‌ها ارتباط داره، گمان انسان، در اونها ریشه داره و از اونها تغذیه میکنه، و البته هر چه آگاهی و هوشمندی بیشتر و آیینهٔ باطن، صافی‌تر باشه، گمان به حقیقت نزدیک‌‌تر خواهد بود. اما در هر صورت تا هنگامی که درِ خانه گشوده نشده و واقعیتِ پشت در آشکار نگشته، نمی‌توان گمانی را درست یا نادرست شمرد... #دقت_کنید