سحر خیز مدینه

آسمان را به یاد داری؟
همان که هر گاه دلت می‌گیرد حال ابرهایش را می‌فهمی
همان بیکرانی که هر گاه دلت برای پروردگارت تنگ می‌شود نگاهش می‌کنی
همان سیاه تاریکی که هرگاه مهتابش را می‌بینی رویاهایت جان می‌گیرند
همان آسمانی که ابرهایش برای تپیدن قلب تو قطره قطره آب می‌شوند
همان جایی که بی‌نهایت دید چشم‌هایت را در افق‌هایش می‌بینی
همان راه پیچ در پیچ و پر ستاره‌ای که هرگاه دستانت را به سوی الهه‌اش دراز می‌کنی
آسمان با تمام ستاره‌هایش تسلیم دستان توست
و این خداوندگار است که وسعتش در زمین و آسمان‌ها جا نمی‌گیرد
اما قلب تو، تا همیشه، خداوند را در خود جای داده
تا خدا در قلب توست آرزوهایت نخواهند مرد
تا او نگاهت می‌کند تو نخواهی افتاد
و اگر روزگاری تو را در شکست انداخت بدان این نیز آغازی است
پر شورتر و تولدیست از جنس جاودانگی . . .