سحر خیز مدینه

?  آيةالله‌العظمي ميرزا محمدعلي شاه‌آبادي(ره)   ✅    در نوافل شب، به مقام شامخ حضرت زهرا علیهاالسلام توجه کنيد و بدانيد که استمدادگرفتن از آن‌حضرت، موجب ترقي و قرب معنوي مي‌شود و خداشناسي انسان را زياد مي‌کند. هم‌چنين قبل از اذان صبح، صلوات حضرت زهرا علیها السلام را بفرستيد. ?  سالک الي‌الله در صورتي مي‌تواند به جايي برسد که در ضمن سير، اول مرتبه اتکاء به خانم حضرت صديقه علیهاالسلام داشته باشد و اين محبت خانم حضرت صديقه علیهاالسلام است که انسان را به راهي که بايد برود هدايت مي‌کند و اگر نباشد اصلاً سيري وجود نخواهد داشت. محال است سالک سير و سلوک کند و به جايي برسد مگر از طريق خانم حضرت زهرا علیهاالسلام و البته منظور از اين‌که به جايي برسد، نه اين امور که مثلاً افکار را بخواند يا هر چيز مي‌خواهد براي او مهيا باشد، نه! آن‌ها اصلاً ارزش ندارد. ?  آن چيزي که ارزش دارد مقام قرب پروردگار است و اين مقام محقق نمي‌شود مگر از طريق خانم حضرت زهرا علیهاالسلام.»   ?  منبع: زندگي‌نامه حضرت آيةالله محمدعلي شاه آبادی

​‍ #داستان_کوتاه_آموزنده  #دامهای_شیطان #شیخ_انصاری رحمه الله یکی از شاگردان شیخ انصاری رحمه الله گوید: در دورانی که در نجف اشرف نزد شیخ انصاری به تحصیل مشغول بودم، شبی شیطان را در خواب دیدم که بندها و طنابهای متعددی در دست داشت. از شیطان پرسیدم این بندها برای چیست؟ پاسخ داد: «اینها را به گردن مردم مى اندازم و آنها را به سمت خویش می شکم و به دام مى اندازم. روز گذشته یکی از این طنابهای محکم را به گردن شیخ مرتضی انصاری انداختم و او را از اتاقش تا اواسط کوچه ای که منزل شیخ در آن است کشیدم، ولی افسوس که به رغم زحمات زیادم، شیخ از بند رها شد و برگشت». وقتی از خواب بیدار شدم، در تعبیر آن به فکر فرو رفتم. پیش خود گفتم: خوب است ازخود شیخ بپرسم. از این رو به حضور ایشان شرفياب شدم و خواب خود را برای ایشان گفتم. شیخ فرمود: «شیطان راست گفته است؛ زیرا آن ملعون دیروز می خواست مرا فریب دهد که به لطف خدا از دامش گریختم. قضیه از این قرار بود که من دیروز پول نداشتم و اتفاقا چیزی در منزل احتیاج بود. با خود گفم: یک ریال از مال امام زمان عجل الله فرجه نزدم هست و هنوز وقت مصرفش نرسيده است، آن را به عنوان قرض بر می دارم و سپس ادا خواهم کرد. یک ریال را برداشتم و از منزل خارج شدم. همین که خواستم آن چیز مورد نیاز منزل را بخرم، با خود گفتم: از کجا معلوم بتوانم این قرض را بعدا ادا کنم؟ در همین اندیشه و تردید بودم که ناگهان تصمیم قطعی گرفتم به منزل برگردم. از این رو چیزی نخریدم و به خانه برگشتم و آن پول را سر جای خود گذاشتم». منبع: #سیمای_فرزانگان؛ ص ۳۴۱-۳۴۳.